نرگس کیانی: سیامک فیلیزاده پوسترهای شش گانه سی و ششمین جشنواره بینالمللی تئاتر فجر را براساس شش ایموجی طراحی کرده است که هر روز از آنها در تلگرام استفاده میکنیم.
پوسترهایی که مورد انتقاد شدید خبرنگاران قرار گرفته است اما هم فیلیزاده و هم مدافعان شیوه طراحی او از جمله ساعد مِشکی معتقدند این مردمند که باید در مورد پوستر نظر دهند، نه خبرنگاران که گاهی هم نظرشان را با قصد و غرض بیان میکنند.
تاکید آنها بر این که مردم نسبت به این پوسترها نظر مثبتی دارند موجب شد روز گذشته، جمعه 29 دی به محوطه تئاترشهر بروم، جایی که این پوسترها در ابعاد بزرگ به دیوار نصب شدهاند، تا از مردمی که در حال رفت و آمد در محوطه بودند نظرشان را بپرسم.
از جمع کوچک 12 نفرهای که نظرشان را پرسیدم هشت نفر مخالف بودند و چهار نفر موافق. مخالفان از طراحی سردستی و دقیقه نودی پوستر گفتند، بر گنگ بودن آن انگشت گذاشتند و این که اگر برایشان توضیح داده نشود که اینها پوستر تئاترند خودشان متوجه نخواهند شد. موافقان اما بر سادگی طراحی، انرژی حاصل از رنگ آمیزی و تفاوتش با آنچه پیش از این دیدهاند تاکید کردند.
نظر مخالفان چه بود؟
دختر جوانی به نام رحیمی که بازاریاب الوپیک بود و جلیقه این سامانه حمل و نقل را بر تن داشت گفت: «به نظرم این ایموجیها ربطی به تئاتر ندارد، اولین بار که دیدمشان هم به نظرم زیاد جالب نیامد، میشد به تئاتر ربطش داد ولی این فقط چند شکلک است، همین.»
خانم جوانی به نام انصاری، فارغالتحصیل حقوق و کارآفرین هم نظرش را چنین بیان کرد: «به نظرم این شکلکها خودشان مشکل دارند و نمیتوانند رساننده عمق احساس شادی، غم و غیره باشند و من همیشه با گنجاندن این حجم از احساس در یک ایموجی مسئله دارم و حالا هم که تبدیل به پوستر شدهاند نظرم را جلب نمیکنند. شنیدم که گفته بودند هدف تاکید بر گفتوگوی رو در رو است اما احساسی که من از این طرحها میگیرم نه گفتوگوی رو در رو که اتفاقا گفتوگوی مجازی است و این که میتوان به جای حرف زدن، با یک شکلک کار را تمام کرد!»
مرد جوان 30 سالهای به نام قنبری معتقد بود: «این پوسترها چیزی که به یاد من میآورد تلگرام و فضای مجازی و آنلاین بودن و آفلاین بودن است و با دیدنشان یاد تئاتر نمیافتم.»
دو دختر جوان که اهل قزوین بودند در جواب سوالم گفتند: «الان که شما گفتید دقت کردیم، قبلش ندیده بودیمشان!»
یکی از آنها که خود را سارا 25 ساله معرفی کرد گفت: «الان هم که دیدمشان جذبم نکرد. چون اصلا واضح نیستند، گنگند. حالت شطرنجیشان باعث شد اصلا نفهمم ایموجی تلگرام هستند و شما که گفتید فهمیدم. قبلش فکر کردم فقط چند مربع رنگی هستند.»
دختر دیگر هم که بازیکن تیم ملی مویتای (بکس تایلندی) و 17 ساله بود افزود: «من اصلا در شرایط عادی اینها را نمیبینم! الان که شما گفتید دیدمشان. به چشمم نمیآیند.»
دختر و پسر جوانی که با هم در حیاط تئاترشهر قدم میزدند هم گفتند به نظرشان خیلی ساده است، هیچ وقت و زمانی برای طراحی صرف نشده و دقیقه نودی است.
آبسالان، کارگردان تئاتر هم جواب داد: «شما شش پوستر درست کردهای و در واقع چیزی درست نکردهای! مثل این است که من یک عکس را از گوشیام درآورم و بدهم چاپخانه و بگویم این را برایم چاپ کن! یک نکته دیگر این که شما، بکگراند ساختمان تئاترشهر را نگاه کن، تِمَش زرد است، پوسترهایی هم که جلویش نصب کردهاند زرد است. چهطور میتوان یک پوستر زرد را جلوی ساختمانی با تم زرد زد.»
موافقان چه گفتند؟
مرد جوانی که پیش از گفتوگو مشغول عکس گرفتن از پسر کوچکش، ایلیا در کنار این پوسترها بود گفت: «به نظرم طرحشان ساده و همهگیر است و به راحتی میتوان درک کرد که خب! عمده احساسات انسانی هستند. قسمت بالای سرهایشان هم که شبیه به ماسکهای خنده و گریه است که به عنوان نماد تئاتر میشناسیمشان. میتوان احساسات را درش دید و حتی بچه چهار ساله من با آن ارتباط برقرار کرد.»
بهرامی مردی 35 ساله هم معتقد بود: «من اول که دیدمشان یاد بچهگیام افتادم. حقیقت را میگویم! بچه همسایهمان یک میکرو داشت و من همیشه ناراحت بودم که چرا او دارد و من ندارم و پدرم میگفت هر وقت 20 آوردی بیا برایت میکرو بخرم. دوره ما به دمپایی نخ میبستند و میکشیدند به جای ماشین. وضعی داشتیم برای خودمان. نمیشود به جای این در مورد وضعیت کار گزارش بگیرید؟»
بیژنینسب، 25 ساله و دانشجوی تئاتر در شیراز هم توضیح داد: «این طراحی به شدت بکر است و من به عامه مردم توجه میکنم و واکنششان را میبینم. چون اکثر مردم با فضای مجازی درگیرند و تمام احساساتی که در تئاتر هست از طریق آنچه مردم با آن درگیرند به آنها منتقل شده و نوعی تابوشکنی است.»
مرد جوان 21 سالهای هم گفت: «چیز قشنگی است و انرژی مثبت و خوبی میدهد، طوری که دوست داری با آنها عکس بگیری. چیز متفاوتی است.»
58242
نظر شما